Bericht ut t Oosten

Allah Akbar!

Nog voordat er 1 letter van t toetsenbord was afgekomen, kregen we deze week al dwingende emailtjes met het verzoek nu als een haas iets op die blog te zetten; het duurde allemaal te lang!

We zijn inmiddels goed anderhalve week op weg en wisten wij veel dat een hedendaagse blogger minimaal eens in de drie dagen een halve dag van zijn kostbare reistijd doorbrengt in een zweterig internetcafe -lekker weg van huis en haard zeg maar...

Magoed, het ijs is door de kerk, de kop van de kogel eraf.
Wij zitten inmiddels goed en wel in de Turkse binnenlanden en de aanhef van dit stukje is een vrije vertaling van het onverstaanbare ka'abaal (doordenkertje!) dat vanaf de minaret ons zweethokje inschalt.

Een korte recap van de eerste 10 dagen Landcruise.

Na een warm vertrek op zondagochtend de 28e met een kop koffie en een plak kleffe keek met friends and family, reden wij al snel highfivend over de A1 met als eindbestemming Biskek, Kyrgyzie. Das nog eens lekker gas geven!
De eerste dagen waren vooral gevuld met vele kilometers asfalt - de echte Landcruise zou pas beginnen in Turkije. De Toyota Landcruiser (aka de Bullebak) spinde tevreden onder ons met een gangetje of 110-120 km/h. Er werd lustig (of moeten we zeggen 'wild') op los gekampeerd, in de Deutsche bossen bei Munchen en daarna naast een zonnebloem veld bij Wenen.

De provisorische douche van dag 1 werd vervangen door t Gellert bad in Budapest op dag 2. Een klassiek Hongaars badhuis, waar we t natuurlijk niet konden laten bij een schamel baantje trekken. Enfin, wij aan de massage. Tes bij de vrouwen, Bart bij de men-only afdeling.
Als een klein schooljongetje zat Bart op een bankje te wachten tot hij aan de beurt was. Een grote man, figuurtje uitsmijter, in een ganz witte outfit komt om de hoek. Brede kaaklijn, dikke zwarte wenkbrauwen doorlopend van links naar rechts. Korte knik. Folgen bitte.
In een achteraf kamertje een non-verbale sommatie om platz zu nehmen op een tafeltje, in een lende doekie. Waarop Bart vervolgens getrakteerd werd op een hardhandige massage, van Romeinse schnitt, eucaliptus olie incuis. Zonder 1 woord gewisseld te hebben wordt hij afgetikt en kan hij zich weer op pad, t badhuis in begeven. Tessa is inmiddels ook flink te grazen genomen door een lokale Kluwela met iets te groten boven-armen en bij terugkomst delen we onze eerste badhuis-ervaring. Conclusie: we zijn nu echt op reis -dit gaat mooi worden!

Naast de badhuis-cultuur die zal veranderen naarmate we verder oostelijk reizen zullen ook de koffie en thee een rode lijn vormen door onze reis langs de zijde route.
Na Budapest ging het rechter pedaal weer flink plat; we dronken een koffie in het scharrige en lelijk betonnen Belgrado om vervolgens nog laat die dag in Sofia te landen. Daar hadden we recht op een Radisson hotel dus even bijslapen van die eerste nachten harde matras en toch wel wat spannende geluiden rondom de jeep die ons delen van de nacht hadden wakker gehouden. Maar niet voordat we in een ietwat dubieuze Bulgaarse club de nacht in waren gegaan - niveau kooltruien met ketting en scheutige botox dames.

Snel door en via het altijd gezellige oude centrum van Plovdiv naar Turkije. Samen met complete hordes Turken uit Duitsland, Belgie en Nederland die met volle bepakking en minimaal 4 mensen op de achterbank de zomer in het (oude) thuisland gingen doorbrengen hebben we ons binnen 3 uur de grens over ge-elleboogd.

Istanbul lag aan onze voeten.
Wat een bruisende stad! Divers, intensief en een beetje mysterieus. De ligging rondom de Bosporus die Oost en West zo duidelijk scheidt, de vele sfeervolle wijkjes, de geinteresseerde (amper opdringerige) lokaloos en de geweldige moskeen, Bazaars en andere Topkapi's - we genoten er 4 dagen met volle teugels van!
Voor hen die er nog niet zijn geweest -absolute aanrader, met stip binnen gekomen in onze top 3 all-round cities.

Hoogtepunten waren natuurlijk alle prettige (pre-)Ottomaanse bouwwerkjes zoals Aya Sofia, Blue Mosque en de ondergrondse kathedraal (waarbij de Aya Sofia overigens een oorspronkelijk ggristenlijke kerk was waar die slimme Mehmet I het kruis van t dak heeft gehaald, er 4 minaretten naast heeft geplant en klaar was de moskee!), maar ook de Bazaar (ga jij nog even pinnen of zal ik t doen?!), het waanzinnige uitzicht vanaf de 360 bar in Beyogulu, de uber-hippe Turkse scene in club Reina aan de voet van de Bosporus-brug, de discussie in de snikkel-hete hammam met de Iraanse diamant handelaar uit New York en, niet te vergeten, het tegen het lijf lopen van het gehele team Van Oosten Slingelandt!
Maar misschien nog wel t leukste waren de bijzonder aardige Turken die we overal tegen gekomen zijn. Een ongekende gastvrijheid, of het nu in het midden van 'stanbul' (zoals je t uitspreekt) was of als je weer getackeled wordt voor een verplicht theetje als je rustig staat te tanken.

Na de hoofdstad met een stofkam uitgekamd te hebben zijn we weer in onze rijdende hut gestapt en richting Cappadocie getoured.
Bij gebrek aan camping hebben we vervolgens op de bonnefooi een afslag genomen, een Turks gehucht in (zeg maar t Appelscha van Turkije, maar dan wat kleiner). Het centrale plein kwamen we niet over zonder dat we tussen de rumikubbende bejaarde mannetjes thee moesten drinken. Daarna werden we door een locale snorro naar een mooi plekje naast de moskee ge-escorteert. Terwijl wij, toch wat onwennig een oogje dicht probeerden te doen in onze daktent, kwamen er nog 2 Nederlandse Turken langs. Of we de volgende ochtend bij hun familie wilde komen ontbijten.
Aziz (mid 40) en Zelish (eind 30) wonen al lang in Groningen (Leeuwenborg, red.) en komen ieder jaar terug naar haar familie, zo vertelden ze ons terwijl we op t perzische tapijt op de grond geschaard zaten rondom de grote broden (turks ja..), de olijven en wat rare lokale vruchten. De vader en stief moeder van Aziz en de ouders van Zelish en wat kinderen deden ook vrolijk mee aan de Turkse ochtend-dis. Een bijzondere ervaring, ook omdat Aziz al snel een emotieel relaas afstak over de toegenomen angst die zij in Nederland hebben en de zinloze zoektocht naar materiele volvulling in onze maatschappij. Dat vroeg om een goed debat.
De sfeer bleef goed en bij vertrek kreeg Tessa nog een mooie hoofddoek toegedrukt en een zelf gehaakt washandje (waar dit soort bezoekjes al niet goed voor zijn!)

Na dit mooie bezoek was t weer tijd om verder koers te zetten richting t Oosten. Via Kirshehir en Nevsehir kwamen we aan in Cappadocie, bekend van zijn bizarre rotsformaties. Een landschap vol stalagmieten (omhoogstaande punten) waar tot in het verre verleden mensen huizen, winkels, kerken en moskeen in bouwden.
Een bijzonder fenomeen, met name vanuit de lucht bezien toen we vanochtend op heidense tijden met een luchtballon over al die schoorstenen vlogen. Alsof t vervolgens niet genoeg was hebben we daarna de hele dag op paarden door t gebied gereden. Met 30+ graden op die knol -jullie zullen begrijpen dat we hier nu als 2 kreeften in t internet winkeltje zitten.

So far so good dus. Op een kleine storing in ons electrisch circuit rond Budapest na (waarom smelt zo'n stekkertje nou eigenlijk als je er i) een ijskast, ii) een tomtom en iii) een waterkokertje tegelijk op aansluit..?!), draait de jeep na 3,500 km nog altijd als een tierelier.
En dan natuurlijk de hamvraag: hoe gaat t met t reis-stelletje? Heeft er al iemand op de stoelen moeten slapen terwijl de ander royaal in de daktent lag? Urenlange stiltes op de snelweg?
Nee, niets van dat al. Het is vooral ongelofelijk gezellig met zijn tweeen. We kijken onze ogen uit van al dat moois en genieten enorm van alle vrijheid en de bijzondere trip die we a deux maken.
Voorlopig dus nog geen nood-emails, vertrouwens-belletjes of evacueer-faxen!

Tis alweer laat (maar dat hoort blijkbaar ook bij t bloggen, getuige alle mede-zweters om ons heen) en morgen wachten nog wat laatste cappadocische schoorstenen op ons, waarna de reis ons richting de grens met Syrie zal gaan brengen.
Het Midden Oosten roept ons!

De burka's (of boerkaas?) worden uit t vet gehaald en de zwart-witte palestina sjawls gestreken. Hopelijk biedt Damascus of anders Aqaba of Jerusulem over een ruim weekje weer wat blog-tijd.
Tot slot nog een 'special thanks' aan Florentine en Noud voor de geweldige Achterwerk in de Kast video die we net bekeken met alle lieve en verstandige boodschappen van dien.

Helemaal onder aan de pagina (bij slideshow) staan, als t goed is, een hele trits van onze foto's.
Mochten deze niet goed laden, dan zijn ze ook te zien op http://www.flickr.com/photos/tessaenbart (2 paginas)

Tot snel, tot shalom!

Tessa & Bart